Onafhankelijkheidsdag
Door: pongosabrina
Blijf op de hoogte en volg Sabrina
17 Augustus 2010 | Indonesië, Bukit Lewang
Ik weet dat er een lange tijd overheen is gegaan, maar door veel stroomuitval hier en geen internet was het niet mogelijk om jullie eerder van nieuwe belevenissen op de hoogte te brengen. En zelfs nu via een omweg...Gerben plaatst mijn blog...omdat de inlogbalk op deze computers verdwijnt:-)
We waren bij dag 2 blijven hangen...maar ik zal proberen de afgelopen 10 dagen in het kort aan jullie te beschrijven....zodat je niet eindeloos aan het lezen bent:-)
Na de tracking op dag 2 heb ik heerlijk geslapen aan de rand van de jungle in Sam's Bungalow. 's Avonds op het balkon gezeten en geluisterd naar de vele geluiden die ik niet gewend ben en gekeken naar de talloze sterren.
De volgende ochtend heb ik voor het eerst de infocorner gezien waar ik met Binur aan de educatieve materialen ga werken en de toeristen voorlichting ga geven. De ruimte blijkt erg kaal te zijn met hier en daar wat educatiemateriaal, maar Binur vertelt dat er displays in de maak zijn in Engeland. Ik heb Binur gevraagd om de ontwerpen ervan te mogen zien, zodat we geen dingen dubbel gaan doen...maar hier ben ik nog steeds op aan het wachten..
Hierna op weg naar Tankahan op zoek naar de Sumatraanse olifant. De auto moeten we omruilen voor een jeep en al snel kom ik erachter waarvoor.Al hobbelend en schokkend...elke cel in je lichaam wordt geactiveerd...komen we na 2,5 uur rijden in Tankahan aan. Het is erg mooi om deze Sumatraanse olifanten te zien....maar ik voel me niet in staat om ze te wassen...wat de bedoeling is als je hier als toerist komt. Ook hier voel ik mezelf weer in tweestrijd. Ik vind het echt super om een Sumatraanse olifant te zien, maar ze horen eigenlijk vrij te zijn. Deze groep was bedoeld om terug te plaatsen in de natuur, maar in plaats hiervan zijn ze nu een toeristische trekpleister geworden... 3 olifanten hebben wel weten te ontsnappen en Darma vertelt dat hij ze tijdens tracking regelmatig tegenkomt in het nationale park..de vrije natuur.
Aan het einde van de dag ben ik weer terug in Medan (een stad waar je niet graag wilt zijn), De volgende ochtend heb ik een goed gesprek met Dave gehad over wat ik voor het OIC kan betekenen. Dus nu kan ik aan de slag...maar voordat we weer terug in Bukit zijn is het 9 uur in de avond...het bleek dat mijn permit nog steeds niet geregeld was...wat het nu nog niet is...maar nu hoeft het ineens niet meer...ja duidelijkheid was in het begin erg lastig te krijgen, maar zo gaat het hier en het is oke.
Het leuke van mijn reis tot nu toe is niet alleen de orang-oetans zien en helpen, maar ook het ontmoeten van vele verschillende mensen..met verschillende achtergronden. Zo heb ik ook Gail ontmoet, een wetenschapper die voor het OIC en SOS werkt en zich inzet voor conflicten tussen orang-oetans en boeren, en hele leuke en interessante gesprekken gehad over orang-oetan conservatie, lokale bevolking, onze passies en ook over projecten waar ik of anderen zich in de toekomst vrijwillig kunnen inzetten. Zo heeft ze een nederlandse vriendin op Jakarta (Femke) die mensen zoekt die kunnen castreren en steriliseren. Verder zou ze ook graag een dierenarts willen hebben die cataract bij een orang-oetan zou kunnen behandelen. Deze orang-oetan kan niet terug naar het regenwoud zolang zij blind is...dus wie voelt zich geroepen onder de dierenartsen onder ons?:-)
Op dag 5 hebben Binur en ik gesproken met het hoofd van het nationaal park in Bukit. We hebben afgesproken dat ik de keepers ga training in het voorlichting geven aan toeristen, wat morgen op 18/8 gaat plaatsvinden.
Het gesprek in Medan met mr Hrijkano (hoofd van het hele Gunung Leuser National Park) en HPI (gidsenorganisatie) en OIC, waar ik in mijn vorige blog over heb gesproken, is goed verlopen. Binur heeft goede hoop dat er op korte termijn een MOU (mission of understandment; oftewel op papier afspraken) wordt ondertekend. Dit is goed nieuws, omdat de guidelines/regels waaraan de gidsen zich moeten houden in het nationaal park dan officieel zijn. De gidsen kunnen dan als ze er zich er niet aan houden...en dus bijvoorbeeld de orang-oetans voeren..een straf voor krijgen, zoals boete of uiteindelijk verlies van gidsenlicentie.
De dag van dit gesprek valt samen met het begin van de Ramadan...waar ik onbedoeld ook aan mee heb gedaan, er werd zelfs geen water tijdens het gesprek verstrekt...ik was dan ook blij dat om 3 uur s middags een gids aan kwam met een nieuwe fles water. Ik snap niet hoe mensen het in dit klimaat kunnen uithouden...de hele dag niet eten oke...maar niet drinken..
Op donderdag-dag 7- ben ik gestart met het schrijven van de educatieve training voor de keepers. Verder was het de hele dag rotweer...wat aan het einde van de dag resulteerde in noodweer, waarbij onze tv mast afgebroken is en het dak van een aantal huizen verder voorbij kwam vliegen...en ik...ik ga morgen op tracking in het regenwoud...wat hebben vrijdag de 13e en een zwarte kat voor mij in petto morgen?
De tracking met Darma (gids), Jarred en Kathy (2 australische toeristen) en herman (gids) was super! Om voor het eerst in een echt regenwoud te lopen en vrije orang-oetans te kunnen zien op onze weg naar ons kamp, was een machtige ervaring.
Onderweg Mina tegengekomen, de beruchte orang-oetan, die al zoveel toeristen heeft gebeten. Ze reist een stuk met ons mee..maar wat eerst op afstand was, werd op een gegeven moment zo dichtbij dat we rustig doch snel ons een weg moesten banen door hoge struiken, de tegenovergestelde kant op. We hebben geen kiss-squak of afbrekende takken gehoord.
Onderweg hebben we gepauzeerd bij een kleine waterval en daar onze nasi goreng onder het genot van alle mooie geluiden opgepeuzeld.
Tijdens de tracking merk ik dat ik 31 ben geworden dit jaar en meer aan sport moet doen...ondanks dat ik al een tijdje op chippiesdieet ben (sinds dat de mieren mijn laatste restje hebben overgenomen)...ben ik niet meer zo soepel. Als we 4 minuten van het kamp vandaan zijn, slaat het weer om..en binnen de kortste keren ben ik doorweekt..het maakt dan ook niet meer uit om het laatste stukje met tube de rivier over te steken...nat was ik toch al.
En daar sta ik dan aan de andere kant van de rivier als een verzopen kat...te staren naar de lucht waar de vogels boven mijn hoofd cirkelen...en ik heb het gehaald...het was een mooi moment.
's Avonds krijgen we een heerlijk buffet..die de gidsen voor ons hebben klaargemaakt...allemaal eenvoudige heerlijke gerechtjes...gemaakt op een kampvuur...wat me doet denken aan Zweden. Hierna nog spelletjes gespeeld met lucifers...ik hoor nu nog 4 mountain same size....Als ik naar mijn tent vertrek kan ik eerst niet in slaap komen, onder de indruk van het geluid van de rivier en de jungle...maar uiteindelijk val ik toch in slaap.
's ochtends blijken de long-tailed macaque ons eten van de vorige avond gestolen te hebben en zitten ze deze in de bomen boven ons op te eten..Na het ontbijt stoppen we alles in waterdichte zakken...want we gaan met de tube (grote opblaasbare banden) via de rivier naar huis...ook weer een magische ervaring...en na het overboord slaan voor de tweede keer een nat pak:-) Bij aankomst in Bukit bleek Binur de sleutel niet op de afgesproken plaats te hebben neergelegd, waardoor ik in mijn natte kleding, maar even gebruik van het internet heb gemaakt op kantoor (ik had geen droge kleding meer:-)) Gelukkig kon de man van Gail al snel achterhalen waar de sleutel was en kon ik me verkleden en de was doen.
Afgelopen zondag ben ik bij het kindertehuis van Bukit Lawang geweest, opgericht door Sugianto en Saskia Landman (een nederlands-indonesisch echtpaar). Ze zijn dit tehuis gestart naar aanleiding van de overstroming in Bukit Lawang in 2003, waardoor vele kinderen hun ouders zijn verloren. Op dit moment wonen er 7 kinderen permanent in het kindertehuis, omdat zij geen andere familie meer hebben waar ze naartoe kunnen, en krijgen 40 andere kinderen scholing en hulp aangeboden. Ik was erg onder de indruk van het goede werk wat Sugianto en Saskia verrichten. In 2 jaar tijd hebben ze een veilig en geborgen thuis en scholing voor de kinderen gecreëerd. Iedereen helpt elkaar en alle kinderen hebben een taak, om ze verantwoordelijkheid te leren en vaardigheden (die ze later nodig kunnen hebben) bij te brengen. Het kindertehuis kon opgericht worden, doordat Saskia en Sugianto in Nederland dubbele banen hadden en in het weekend een cateringbedrijf runden. Nu kunnen het kindertehuis financieel onderhouden, door de Stichting in Nederland (waar ook nederlandse vrijwilligers zich belangeloos inzetten), het verhuren van 2 bungalows voor toeristen, het maken (kinderen leren materialen recyclen en handvaardigheden voor een later beroep) en verkopen van deze gerecyclde souvenirs, het verbouwen van eigen groenten (het overschot wordt verkocht op de markt) waardoor ze voor ongeveer 80% in eigen voedsel kunnen voorzien en het hebben van een restaurant waar toeristen wat kunnen eten en de kinderen leren koken. Dit betekent niet dat ze geen hulp meer kunnen gebruiken. Voor mensen die geintresseerd zijn in meer informatie of willen weten hoe ze kunnen helpen, hier de website:
http://www.kindertehuisbukitlawang.nl
Aanstaande donderdag ga ik een orang-oetan les geven aan de kinderen van het kindertehuis
Gister heb ik gewerkt aan het afmaken van mijn educatieve training voor de keepers en ben ik naar het information centre geweest om foto's te maken van de educatieve materialen en toeristen te spreken. Sommige mensen houden zich niet aan de richtlijnen, zoals een fotograaf die met zijn telelens op 50 cm van een orang-oetan met flits foto's staat te maken...en een gids die dat goed vindt. Het is lastig, omdat de regels niet duidelijk vermeld staan en gidsen de toeristen hier niet van op de hoogte brengen. er is wel een hele goede film in het informatiecentrum, maar weinig toeristen die dit zien, omdat ze gelijk met hun gids naar de voedering gaan.
Op de voederplek is er ook een probleem...het valt soms niet mee om 7 meter afstand te houden tussen jou en de orang-oetan...er is gewoonweg niet genoeg ruimte en zeker als de orang-oetan besluit om in de boom midden tussen het publiek af te dalen...je kunt dan geen kant op als je aan de linkerkant staat. Iets waar ik geen oplossing voor heb en aan Dave ga melden.
Ondanks alle problemen was het mooi om saskia (orang-oetan) met haar baby te zien...die ogen die je aankijken..
Vandaag is het hier onafhankelijkheidsdag...dus ik ga mij vandaag incognito in het feest proberen te mengen en zeggen dat ik uit Duitsland kom:-)
Een knuffel voor jullie allemaal
Sabrina
We waren bij dag 2 blijven hangen...maar ik zal proberen de afgelopen 10 dagen in het kort aan jullie te beschrijven....zodat je niet eindeloos aan het lezen bent:-)
Na de tracking op dag 2 heb ik heerlijk geslapen aan de rand van de jungle in Sam's Bungalow. 's Avonds op het balkon gezeten en geluisterd naar de vele geluiden die ik niet gewend ben en gekeken naar de talloze sterren.
De volgende ochtend heb ik voor het eerst de infocorner gezien waar ik met Binur aan de educatieve materialen ga werken en de toeristen voorlichting ga geven. De ruimte blijkt erg kaal te zijn met hier en daar wat educatiemateriaal, maar Binur vertelt dat er displays in de maak zijn in Engeland. Ik heb Binur gevraagd om de ontwerpen ervan te mogen zien, zodat we geen dingen dubbel gaan doen...maar hier ben ik nog steeds op aan het wachten..
Hierna op weg naar Tankahan op zoek naar de Sumatraanse olifant. De auto moeten we omruilen voor een jeep en al snel kom ik erachter waarvoor.Al hobbelend en schokkend...elke cel in je lichaam wordt geactiveerd...komen we na 2,5 uur rijden in Tankahan aan. Het is erg mooi om deze Sumatraanse olifanten te zien....maar ik voel me niet in staat om ze te wassen...wat de bedoeling is als je hier als toerist komt. Ook hier voel ik mezelf weer in tweestrijd. Ik vind het echt super om een Sumatraanse olifant te zien, maar ze horen eigenlijk vrij te zijn. Deze groep was bedoeld om terug te plaatsen in de natuur, maar in plaats hiervan zijn ze nu een toeristische trekpleister geworden... 3 olifanten hebben wel weten te ontsnappen en Darma vertelt dat hij ze tijdens tracking regelmatig tegenkomt in het nationale park..de vrije natuur.
Aan het einde van de dag ben ik weer terug in Medan (een stad waar je niet graag wilt zijn), De volgende ochtend heb ik een goed gesprek met Dave gehad over wat ik voor het OIC kan betekenen. Dus nu kan ik aan de slag...maar voordat we weer terug in Bukit zijn is het 9 uur in de avond...het bleek dat mijn permit nog steeds niet geregeld was...wat het nu nog niet is...maar nu hoeft het ineens niet meer...ja duidelijkheid was in het begin erg lastig te krijgen, maar zo gaat het hier en het is oke.
Het leuke van mijn reis tot nu toe is niet alleen de orang-oetans zien en helpen, maar ook het ontmoeten van vele verschillende mensen..met verschillende achtergronden. Zo heb ik ook Gail ontmoet, een wetenschapper die voor het OIC en SOS werkt en zich inzet voor conflicten tussen orang-oetans en boeren, en hele leuke en interessante gesprekken gehad over orang-oetan conservatie, lokale bevolking, onze passies en ook over projecten waar ik of anderen zich in de toekomst vrijwillig kunnen inzetten. Zo heeft ze een nederlandse vriendin op Jakarta (Femke) die mensen zoekt die kunnen castreren en steriliseren. Verder zou ze ook graag een dierenarts willen hebben die cataract bij een orang-oetan zou kunnen behandelen. Deze orang-oetan kan niet terug naar het regenwoud zolang zij blind is...dus wie voelt zich geroepen onder de dierenartsen onder ons?:-)
Op dag 5 hebben Binur en ik gesproken met het hoofd van het nationaal park in Bukit. We hebben afgesproken dat ik de keepers ga training in het voorlichting geven aan toeristen, wat morgen op 18/8 gaat plaatsvinden.
Het gesprek in Medan met mr Hrijkano (hoofd van het hele Gunung Leuser National Park) en HPI (gidsenorganisatie) en OIC, waar ik in mijn vorige blog over heb gesproken, is goed verlopen. Binur heeft goede hoop dat er op korte termijn een MOU (mission of understandment; oftewel op papier afspraken) wordt ondertekend. Dit is goed nieuws, omdat de guidelines/regels waaraan de gidsen zich moeten houden in het nationaal park dan officieel zijn. De gidsen kunnen dan als ze er zich er niet aan houden...en dus bijvoorbeeld de orang-oetans voeren..een straf voor krijgen, zoals boete of uiteindelijk verlies van gidsenlicentie.
De dag van dit gesprek valt samen met het begin van de Ramadan...waar ik onbedoeld ook aan mee heb gedaan, er werd zelfs geen water tijdens het gesprek verstrekt...ik was dan ook blij dat om 3 uur s middags een gids aan kwam met een nieuwe fles water. Ik snap niet hoe mensen het in dit klimaat kunnen uithouden...de hele dag niet eten oke...maar niet drinken..
Op donderdag-dag 7- ben ik gestart met het schrijven van de educatieve training voor de keepers. Verder was het de hele dag rotweer...wat aan het einde van de dag resulteerde in noodweer, waarbij onze tv mast afgebroken is en het dak van een aantal huizen verder voorbij kwam vliegen...en ik...ik ga morgen op tracking in het regenwoud...wat hebben vrijdag de 13e en een zwarte kat voor mij in petto morgen?
De tracking met Darma (gids), Jarred en Kathy (2 australische toeristen) en herman (gids) was super! Om voor het eerst in een echt regenwoud te lopen en vrije orang-oetans te kunnen zien op onze weg naar ons kamp, was een machtige ervaring.
Onderweg Mina tegengekomen, de beruchte orang-oetan, die al zoveel toeristen heeft gebeten. Ze reist een stuk met ons mee..maar wat eerst op afstand was, werd op een gegeven moment zo dichtbij dat we rustig doch snel ons een weg moesten banen door hoge struiken, de tegenovergestelde kant op. We hebben geen kiss-squak of afbrekende takken gehoord.
Onderweg hebben we gepauzeerd bij een kleine waterval en daar onze nasi goreng onder het genot van alle mooie geluiden opgepeuzeld.
Tijdens de tracking merk ik dat ik 31 ben geworden dit jaar en meer aan sport moet doen...ondanks dat ik al een tijdje op chippiesdieet ben (sinds dat de mieren mijn laatste restje hebben overgenomen)...ben ik niet meer zo soepel. Als we 4 minuten van het kamp vandaan zijn, slaat het weer om..en binnen de kortste keren ben ik doorweekt..het maakt dan ook niet meer uit om het laatste stukje met tube de rivier over te steken...nat was ik toch al.
En daar sta ik dan aan de andere kant van de rivier als een verzopen kat...te staren naar de lucht waar de vogels boven mijn hoofd cirkelen...en ik heb het gehaald...het was een mooi moment.
's Avonds krijgen we een heerlijk buffet..die de gidsen voor ons hebben klaargemaakt...allemaal eenvoudige heerlijke gerechtjes...gemaakt op een kampvuur...wat me doet denken aan Zweden. Hierna nog spelletjes gespeeld met lucifers...ik hoor nu nog 4 mountain same size....Als ik naar mijn tent vertrek kan ik eerst niet in slaap komen, onder de indruk van het geluid van de rivier en de jungle...maar uiteindelijk val ik toch in slaap.
's ochtends blijken de long-tailed macaque ons eten van de vorige avond gestolen te hebben en zitten ze deze in de bomen boven ons op te eten..Na het ontbijt stoppen we alles in waterdichte zakken...want we gaan met de tube (grote opblaasbare banden) via de rivier naar huis...ook weer een magische ervaring...en na het overboord slaan voor de tweede keer een nat pak:-) Bij aankomst in Bukit bleek Binur de sleutel niet op de afgesproken plaats te hebben neergelegd, waardoor ik in mijn natte kleding, maar even gebruik van het internet heb gemaakt op kantoor (ik had geen droge kleding meer:-)) Gelukkig kon de man van Gail al snel achterhalen waar de sleutel was en kon ik me verkleden en de was doen.
Afgelopen zondag ben ik bij het kindertehuis van Bukit Lawang geweest, opgericht door Sugianto en Saskia Landman (een nederlands-indonesisch echtpaar). Ze zijn dit tehuis gestart naar aanleiding van de overstroming in Bukit Lawang in 2003, waardoor vele kinderen hun ouders zijn verloren. Op dit moment wonen er 7 kinderen permanent in het kindertehuis, omdat zij geen andere familie meer hebben waar ze naartoe kunnen, en krijgen 40 andere kinderen scholing en hulp aangeboden. Ik was erg onder de indruk van het goede werk wat Sugianto en Saskia verrichten. In 2 jaar tijd hebben ze een veilig en geborgen thuis en scholing voor de kinderen gecreëerd. Iedereen helpt elkaar en alle kinderen hebben een taak, om ze verantwoordelijkheid te leren en vaardigheden (die ze later nodig kunnen hebben) bij te brengen. Het kindertehuis kon opgericht worden, doordat Saskia en Sugianto in Nederland dubbele banen hadden en in het weekend een cateringbedrijf runden. Nu kunnen het kindertehuis financieel onderhouden, door de Stichting in Nederland (waar ook nederlandse vrijwilligers zich belangeloos inzetten), het verhuren van 2 bungalows voor toeristen, het maken (kinderen leren materialen recyclen en handvaardigheden voor een later beroep) en verkopen van deze gerecyclde souvenirs, het verbouwen van eigen groenten (het overschot wordt verkocht op de markt) waardoor ze voor ongeveer 80% in eigen voedsel kunnen voorzien en het hebben van een restaurant waar toeristen wat kunnen eten en de kinderen leren koken. Dit betekent niet dat ze geen hulp meer kunnen gebruiken. Voor mensen die geintresseerd zijn in meer informatie of willen weten hoe ze kunnen helpen, hier de website:
http://www.kindertehuisbukitlawang.nl
Aanstaande donderdag ga ik een orang-oetan les geven aan de kinderen van het kindertehuis
Gister heb ik gewerkt aan het afmaken van mijn educatieve training voor de keepers en ben ik naar het information centre geweest om foto's te maken van de educatieve materialen en toeristen te spreken. Sommige mensen houden zich niet aan de richtlijnen, zoals een fotograaf die met zijn telelens op 50 cm van een orang-oetan met flits foto's staat te maken...en een gids die dat goed vindt. Het is lastig, omdat de regels niet duidelijk vermeld staan en gidsen de toeristen hier niet van op de hoogte brengen. er is wel een hele goede film in het informatiecentrum, maar weinig toeristen die dit zien, omdat ze gelijk met hun gids naar de voedering gaan.
Op de voederplek is er ook een probleem...het valt soms niet mee om 7 meter afstand te houden tussen jou en de orang-oetan...er is gewoonweg niet genoeg ruimte en zeker als de orang-oetan besluit om in de boom midden tussen het publiek af te dalen...je kunt dan geen kant op als je aan de linkerkant staat. Iets waar ik geen oplossing voor heb en aan Dave ga melden.
Ondanks alle problemen was het mooi om saskia (orang-oetan) met haar baby te zien...die ogen die je aankijken..
Vandaag is het hier onafhankelijkheidsdag...dus ik ga mij vandaag incognito in het feest proberen te mengen en zeggen dat ik uit Duitsland kom:-)
Een knuffel voor jullie allemaal
Sabrina
-
17 Augustus 2010 - 14:36
Renée:
Hé Sabrina,
geeft niks hoor als je berichtjes langer zijn, ik lees het in ieder geval graag. Supergoed werk dat je aan het doen bent :)
Veel plezier met onafhankelijkheidsdag!
Renée -
17 Augustus 2010 - 15:24
Wybren ,Rika, Eelke:
Hoi Sabrina,
Wat beleef je en zie je veel en je doet heel goed werk. Geniet ervan. Dikke tut Wybren ,Eelke en Rika. -
17 Augustus 2010 - 15:28
Annemarie:
Super meid, veel plezier met onafhankelijkheidsdag.
Liefs Annemarie -
17 Augustus 2010 - 19:44
Cees:
Hoi Sabrina,
Dan is het leven in Nederland maar saai als ik je verhaal zo lees. Knap dat je dit doet en ik hoop dat je nog meer zult genieten! Succes de komende tijd.
Groeten, Cees. -
18 Augustus 2010 - 07:18
Esther:
Tjonge jonge meis, wat een avontuur, en wat goed dat je op deze manier een bijdrage kan leveren, en niet alleen voor de oerang oetans, maar ook nog eens voor de kindjes in het weeshuis. Ik ben erg onder de indruk van je verhalen, en hoop dat je flink wat voorelkaar krijgt daar!
Knuffel Es -
18 Augustus 2010 - 09:31
Iris:
Heerlijk om je verslag te lezen! Wat moet je daar genieten zeg!
Ben nu al benieuwd naar je foto's als je terug bent.
Hartelijke groetjes,
Iris -
18 Augustus 2010 - 11:28
Lilia & Natalia!!!:
Hi Sabrina!!! Today is Wednesday and is normally the day when we meet together with Olga!!! we are missing you CHICA!!! but we are happy to know that is going OK and we hope you are having a GREAT TIME!!! MUCHOS BESOS -
18 Augustus 2010 - 15:29
Jenny:
hoi sabrina,
wat jij allemaal niet mee
maakt zeg,leuk verslag,
% -
18 Augustus 2010 - 15:29
Jenny:
hoi sabrina,
wat jij allemaal niet mee
maakt zeg,leuk verslag,
-
18 Augustus 2010 - 15:36
Jenny:
hoi sabrina,
Ik zit te genieten van je leuke reisverslag,je
maakt van alles mee lees ik, geniet ervan.
groetjes Jenny
-
20 Augustus 2010 - 09:54
Gwendoline:
Hoihoi Brinas
Zoals ik al eerder zei: Echt een Brinas vakantie!!!
Maar wel leuk dat je zoveel dingen meemaak, die je anders niet zo zou beleven, zoals Ramadan en Onafhankelijkheidsdag.
Geniet ervan en tot gauw
Veel liefs Gwendoline -
21 Augustus 2010 - 21:20
Wil:
Ben erg trots op je geniet maar lekker let goed op jezelf veel plezier
Dikke kus Wil -
24 Augustus 2010 - 06:03
Anke:
Lieve Sabrina,
Mooi om te lezen wat je allemaal beleeft. Prachtige ervaring! Ik ben benieuwd naar jouw verhalen:-)
Liefs en een dikke kus,
Anke -
24 Augustus 2010 - 11:28
Joekus:
Hallo sabrina
super wat je daar allemaal meemaak
Toffe ervaring voor je
groetje gauw tot ziens
pa
-
28 Augustus 2010 - 10:44
Linda Zwart:
Beste Sabrina,
Via een zoekopdracht (vrijwilligerswerkt Bukit Lawang) kom ik op jouw blog terecht.
Zelf ben ik in mei en juni van dit jaar in Bukit Lawang geweest en die mooie plek heeft me gegrepen.
Ik zou heel graag vrijwilligerswerk willen doen in bukit lawang maar weet niet waar ik moet beginnen. Er is zoveel te vinden op internet. Van locale initiatieven tot willy smith. Via de gidsen waar ik nog contact mee heb kom ik ook niet heel veel verder. Wil er zeker van zijn dat als ik deze stap zet ik ook echt iets kan bereiken. Zou je alsjeblieft contact met mij willen opnemen? wie weet kan jij me verder helpen.
mijn emailadres is: linda.zwart@hotmail.com
Misschien dat je in eerste instantie alleen je emailadres wil doorgeven zodat ik je wat meer informatie kan geven over mijn ideeen en achtergrond.
Ik hoop van je te horen!
Groetjes,
Linda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
